O książce: rok / W drugiej połowie września zakończył się sezon na Srebrnym Wybrzeżu. W Biarritz w nocnych pubach i innych lokalach nadal panował gwar, gdzie bogaci obcokrajowcy, odpoczywając od zabieganych spraw, bawili się - Brytyjczycy, Szwedzi, Argentyńczycy... - opuchnięci wojną i rozrzucający pieniądze bez liczenia. Wczesnym rankiem o nieodpowiedniej godzinie zapłacili kolejne setki franków za butelkę szampana, w ciągu jednej nocy przetrwonili miliony w bakaracie i rzucili głogowemu śpiewakowi sto franków „natshay” za smutną i porywającą piosenkę. Wciąż irytujący byli zwykli Charlie-Fradys, spadkobiercy chicagowskich pogromców świń, szewców, piekarzy chleba i wszelkiego rodzaju amerykańskich królów, którzy na swoich ciężkich twarzach nosili głośny ojcowski tytuł – „samodzielny szaleniec”, „ self-made man” i pili niesłychane mieszanki różnych pijackich śmieci, podnosili końskie nogi, krzyczeli do śpiewaków kozackich „an-kor… pamatyushka-pavolga!..” – a czasem po pijanemu nad czymś płakali. , zaniepokojony nieartykułowaną pieśnią ludzi w „szerkesce”. Ale i tutaj burza dymna opadła - rozpoczęło się obliczanie dochodów.